من عاشـق  آن رهبــر  نورانــی خـویشم                       آن دلبــر وارستــ?  عـرفـانـی خــویشم  

عمـری است غمیـنم  ز پریشانـی آن  یار                       هـر چنـد که  محزون ز پریشانی خویشم 

در دام  بـلایت  شـده ام  سخـت  گرفتـار                        امـواج  بـلای  دل  طوفــانــی  خـویشم 

چون نقـش نگـارین تو بر دیـده در افتــد                           گمگشتــ?  این دیـد?  بـارانــی خـویشم

زان لحظه که مجنون شدم از زلف سیاهت                     در کوهم و در دشـت  و بیـابـانی خـویشم

از شـوق وصال تو چه ویرانـه شد  این دل                       چندی است که شاد ازدل ویـرانی خویشم

 یک لحظه پشیمان نشدم از غم آن دوست                   عمری است که مشغول نگهبـانی خـویشم

دل کنـده ام از عـالـم دنیــایـی  و لیکـن                          دلـبستــ? آن  یـار خـراسـانــی خـویشم

تـوفیـق زیـارت بـه جمـالـش نـدهنــدم                          این غــم به که گویم غم پنهانـی خـویشم

زان  روز  که  در  بنـد  نگـاه  تـو  اسیـرم                        افسـرد?  دیـدارم  و   زنـدانــی  خـویشم

سرباز  و  نگهبـانـم  و هم حامـی جـان از                     جـمهـوری  اسـلامـی ایـرانــی خـویشـم

من گـرچـه در ایـن دایـره شاعـر نیم امـا                       تضمیـن گـر شعریش به  نـادانـی خویشم

حمیدرضا فاطمی

سروده مقام معظم رهبری

 سرخوش زسبـوی غم پنهــانی خویشم                         چون زلف تو سرگرم پریشانی خویشم

 در بزم وصال تو نگـویـم زکم و بیـش                                چون آینه خو کرده به حیرانی خویشم

 لـب بـاز نکـردم به خروشـی و فغـانی                              مـن محـرم راز دل طـوفــانـی خویشم

 یک چند پشیمان شدم از رندی و مستی                        عمری است پشیمان زپشیمانی خویشم

 از شوق  شکرخند  لبـش جان نسپـردم                          شرمنـده جانـان ز گران جانـی خویشم

 بشکسته ‌تر ازخویش ندیدم به همه عمر                         افسرده دل از خویشم و زندانی خویشم

 هر چند « امین »  بست?  دنیا نیـم اما                             دلـبـسـتـ?  یــاران خــراسـانـی  خویشم