یادم می آید زمانی که حضرت آقا در نمازجمعه تاریخی بیست و نهم خردادماه فرمودند که می دانستم آقای رییس جمهور به تذکر من بابت ادامه مناظره ها ترتیب اثر می دهند، از خوشحالی می خواستم پوست بیندازم. خوشحال بودم به خاطر اینکه 4سال تبلیغ کسی را کرده بودم که بر خلاف رویه ای که درتمام شانزده سال پیش از آن باب شده بود، مسئله ولایت فقیه  را با دست افزار تفاسیر رنگاوارنگ رقیق نکرده است و آن را به معنای دوستی و وکالت نگرفته است بلکه ولی فقیه را سرپرست و مالک جان و مال و آبروی خود می داند و تمام فرامین و اوامر مولوی ایشان را بی چون و چرا اجرا خواهد کرد. خوشحال بودم چون تمام ارادت من به محمود احمدی نژاد بخاطر ولایت پذیری و انقیاد وی در برابر رهبری عظیم الشان انقلاب بود.

یک هفته و اندی بعد فائزه هاشمی رفسنجانی در حاشیه اغتشاشات اطراف مسجد قبا خیلی رک و صریح تمام مکنونات خود و خانواده اش را بیرون ریخت و گفت: "[آیت الله]خامنه ای احمدی نژاد رو می خواد. تنها دوره ای که [آیت الله]خامنه ای رهبر بوده الانه. رهبری البته گفت کسی برای من مثل هاشمی نمی شود. ولی اگر تاریخ را نگاه کنید رهبری در زمان ریاست جمهوری نخست وزیرش از سوی آقای خمینی تحمیلی بود. زمانی که هاشمی رییس جمهور شد، او رییس جمهور آقا نبود. خاتمی هم همین طور.تنها دوره ای که رهبر واقعیست الانه."؛ این اعتراف قلبم را روشن ساخت که در حمایت از خط احمدی نژاد خسرالدنیا و الاخره نشده ام چون اولا این یک اذعان روشن به ولایت پذیری احمدی نژاد و تمرد رفسنجانی و خاتمی نسبت به منویات ایشان بود و ثانیا طرف دشمنی و عداوت با رییس جمهور در زمره وقیح ترین و منفرترین افراد و گروههای سیاسی ایران بودند.

تا اینکه حرکت محیرالعقول و خارج از خط و گفتمان احمدی نژاد توسط شخص احمدی نژاد انجام گرفت و چشم اسفندیار دولت نهم نه تنها جراحی نشد بلکه یک سایه چشم هم دورش کشیده شد و شخص احمدی نژاد به غایت آنچه می شد آن را آراست و تزیین نمود. اخبار متواتر دلالت بر این نکته می کند که مقام معظم رهبری از این انتصاب ناراضی هستند و پیغامی کتبی نیز در این رابطه مرقوم فرموده اند. احمدی نژاد در این موقعیت خطیر -و در صورت صحت خبر صدور پیغام رهبری- و پس از اشتباه بزرگی که در بدو امر مرتکب شده است نباید از ثانیه ثانیه زمان هایی که پس از پیام ولی امر مسلمین می گذرد غفلت کند و بر نظر خود اصرار ورزد چرا که فلسفه وجودی خود در این منصب را از دست خواهد داد و اساسا دیگر نمی توان بین او و امثال محسن رضایی و میرحسین موسوی تفاوتی قائل شد چون اصل دعوای ما با این آقایان السابقون، عرض اندامشان در برابر صریح فرامین رهبری است.