پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران در سال پنجاه و هفت و برچیده شدن بساط شاهنشاهی ، صداهای مختلفی برای نوع حکومت بلند شد ، جماعتی حکومت سوسیالیتی را پیشنهاد کردند و عده ای جمهوری دمکراتیک ، عده ای نیز جمهوری دمکراتیک اسلامی را تبلیغ می کردند، غافل از اینکه این نهضت با شعار استقلال ، آزادی و جمهوری اسلامی به پیروزی رسیده بود، با این حال ،عده ای قلیل که حتی در پیروزی انقلاب یا به کلی نقشی نداشتند و یا بود و نبودشان در به ثمر نشستن انقلاب تأثیری نداشت، به دنبال اهداف سیاسی خاص خود بودند و با ابزار رسانه ای که در اختیار داشتند به دنبال توهمات خود بودند.
امام که خود رهبری انقلاب از ابتدا تا پیروزی را برعهده داشتند با تیز بینی خاص خویش ،بلافاصله دستور برگزاری رفراندوم ،برای تعیین نوع حکومت را صادر کردند و جمهوری اسلامی با بیش از نود و هشت درصد، بیشترین رأی را به خود اختصاص داد و پس از آن هم با رأی مردم، مجلس خبرگان قانون اساسی و در ادامه همه پرسی برای تصویب قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران .
از ابتدای پیروزی انقلاب اسلامی تا انتخابات دهم ریاست جمهوری ، حوادث ریزو درشت و توطئه های بسیاری برعلیه نظام و کشور اتفاق افتاده ، که در تمامی این حوادث،نظام جمهوری اسلامی ایران با تدبیر ولی فقیه و پشتیبانی قاطع ملت، با سربلندی از تمامی آزمونها پیروز شده و توطئه گرها مجبور به عقب نشینی و اعتراف به شکست شده اند.
انتخابات دهمین دوره ریاست جمهوری اما با تمام حوادث تلخ و شیرینش ،سنگ محکی متفاوت از حوادث پیشین بود برای شناخت دوست از دشمن و اعتقاد مردم به نظام و اعتقاد نظام به مردم.
نه به احمدی نژاد تمام هدف کشورهای غربی و در رأس آن آمریکا و رژیم صهیونیستی بود و البته در داخل نیز تمام رقبا، محور برنامه ریزی خود را برای عدم انتخاب مجدد دکتر احمدی نژاد قرار داده بودند و از نظر آنها تفاوتی نداشت که کدام گزینه دیگر پیروز انتخابات باشد و چنانچه هر کدام از نامزدهای انتخابات، پیروز می شد به منزله شکست دکتر احمدی نژاد بود و البته این یعنی پیروزی تمامی جریانهای مخالف داخلی و خارجی.
شخص دکتر احمدی نژاد در این آزمون بزرگ، مورد بحث نیست ،لیکن هم پیمانی و همسوئی و پیوند بین جریانات داخلی و وخارجی ، سؤالی است که بالاخره باید آقایانی که خود را جزء خواص می دانستند و به تعبیر مقام معظم رهبری نه تنها رفوزه شدند بلکه سقوط کردند ،باید روزی پاسخگوی اعمال خود باشند و در غیر این صورت نیز،تاریخ هم قضاوت خود را خواهد داشت و راه گریزی ندارند.
محسن رضائی اما در این میان حکایت متفاوتی دارد ،حکایت او از این بابت متفاوت است که همچنان ادعای ولایت پذیری دارد و در ظاهر مانند دو کاندیدای شکست خورده عمل نمی کند .
البته ایشان یکی از سه ضلع مثلثی بودند که به همراه آقایان هاشمی بهرمانی و میرحسین موسوی در نوشاندن جام زهر به حضرت امام در خصوص پذیرش قطعنامه 598 مشارکت داشتند.
آقای محسن رضائی در مراسم تنفیذ حکم ریاست جمهوری حاضر می شود و اعلام می کند که به احترام مقام معظم رهبری شرکت کرده است.
البته ایشان در ابتدا باید به این سؤال پاسخ بدهند که آیا مقام معظم رهبری ،غیر از رأی ملت را تنفیذ فرمودند و ایشان که کمی بیشتر از یک درصد آرا را کسب کردند برای شصت و پنج درصد مردم و منتخب مردم احترام قائل نیستند؟
از این دست رفتار تناقض آمیز و البته منافقانه ایشان در طول سالهای هشتاد و چهار تا به امروز فراوان است که مورد بحث این نوشته نیست .
هدف از این نوشته ،تناقضاتی است که ایشان با اصل قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران دارد و هر زمان که برای پیشبرد اهداف خود به نتیجه نمی رسد ،بجای آنکه رفتار خویش را متناسب با قانون اساسی نماید ، اصرار بر رفتار خود دارد و ایراد را متوجه قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران می کند و بحث را نیز پیرامون تغییر قانون اساسی به راه می اندازد.
نکته جالب در این موارد این است که چنین فردی با چنین رفتار و خصوصیاتی ، هر زمان که دولت نهم را نقد می کرد از قانون اساسی یاد می کرد و دولت را متهم به قانون گریزی می نمود.
ایشان از پیش از ورود به انتخابات، بحث دولت وحدت ملی را پیگیری کردند که هیچ تناسبی با قانون اساس جمهوری اسلامی ایران نداشت و بیشتر برای سهم خواهی و راضی کردن طرفین دعوا بود و چون شانسی برای پیروزی خویش قائل نبود ، به دنبال گرفتن سهمی از قدرت بود که البته پس از ماهها تلاش به نتیجه ای نرسید و چاره ای جز به میدان آمدن نداشت.
در تبلیغات انتخاباتی ایشان مکرر شنیدیم که ایشان اعتقاد به تقسیم کشور به چند ایالت و فدرالی کردن کشور داشتند که در تناقض کامل با اصول قانون اساسی است.
در همان ایام تبلیغات ، جناب ایشان به دفعات مخالفت خود را با نوع مسئولیت رئیس جمهور به عنوان رئیس دولت ابراز داشتند و نظر خود را پیرامون اینکه در ایران باید نخست وزیر داشته باشیم و اوضاع به روال دهه شصت تغییر کند شاهد بودیم.
ایشان پس از شکست سنگین و البته قابل پیش بینی خود در انتخابات دهمین دوره ریاست جمهوری ، در ابتدا همانند سایر رقبای شکست خورده خود ، ادعای تقلب در انتخابات را فریاد کردند و پس از آشکار شدن دروغهای خود و دوستانشان و همچنین اعترافات متهمین کودتای مخملین ، در عوض تبریک به رئیس جمهور و عذرخواهی از مردم و پذیرفتن رأی ملت ، طرحی نو درانداختند و شکل فعلی قانون انتخابات را مشکل بزرگ کشور اعلام کردند و پیشنهاداتی جهت تغییر قانون انتخابات ارائه فرمودند.
امروز این سؤال از ایشان مطرح است که جناب رضائی ، شما که با بدیهی ترین و مهمترین اصول قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران مخالف هستید ، چگونه به خود اجازه دادید که نامزد ریاست جمهوری شوید و آیا بر فرض محال !!! در صورت انتخاب شدن چگونه میتوانستید اصولی را که قبول ندارید اجرا نمائید؟
آیا یک رئیس جمهور به جز اجرای بی نقص قانون اساسی ، تکلیف دیگری دارد؟
آیا رئیس جمهور در ابتدای کار خود در مجلس سوگند یاد نمی کند که برخلاف قانون اساسی کاری را انجام ندهد و پاسدار قانون اساسی کشور باشد؟
لطفا پاسخ دهید آیا شما به سوگند خود اعتقاد ندارید ؟
اگر شما بر سوگند خود وفادار بودید با اعتقادات خود چه می کردید؟
البته واضح و مبرهن است که برفرض انتخاب شدن شما !!!! به عنوان رئیس جمهور، دیگر قانون ایرادی نداشت و همه چیز خوب بود تا کوچکترین مشکلی پدید آید و البته در آن هنگام نیز حتما ایراد از قانون اساسی بوده و باید قانون اساسی اصلاح شود.
جناب آقای محسن رضائی، اینجا ایران است با تاریخی ماندگار، ایران آزمایشگاه جنابعالی نیست که هر وقت اراده فرمودید ، اصول قانون اساسی آن را باب میل خود تغییر دهید و طرحی نو در اندازید.
آقای رضائی آیا می دانید که قانون اساسی را برای چه تدوین و سپس تصویب می کنند و به رأی می گذارند؟
آیا می دانید که قانون اساسی هر کشور، به معنای منشور و سند وفاق ملی یک کشور است و فردی که بدیهی ترین اصول قانون اساسی یک کشور را قبول ندارد،صلاحیت اجرای آن را هم نخواهد داشت؟
آقای رضائی به شما پیشنهاد می کنم که با دنیای سیاست وداع کنید زیرا مرد سیاست را تدبیر و هوش و حافظه ای قوی لازم است.
کلمات کلیدی:
