آخرین گفتار اصلی ترین نامزد شکست خورده در رقابت گفتمانی با احمدی نژاد در گفتگویی نسبتاً تفصیلی با یک سایت خبری، صرفنظر از تدارک رسانه ای حلقه های آشوب برای انعکاس وسیع آن، با عنایت به نوع زمانبندی این مصاحبه، نشان دهنده آن است که رهبران جریان موسوم به "سبز" به خوبی روند "کاهنده" همراهی مردم با خود را دریافته اند و می کوشند با فضاسازی، روند نزولی اعتماد عمومی را متوقف کنند.

تأمل در سخنان میرحسن موسوی در گفتگوی مورد اشاره، حاکی از آن است که وی آشکارا از مواضع شش ماه گذشته خویش فاصله گرفته و نه تنها گام در خط امام (ره) نمی نهد بلکه اینک، به استمرار حضور خویش نیز وانمود نمی کند.

اصرار وی بر ارائه «تفسیرهای متعالی تر» از قانون اساسی در حالی که نص صریح آن بر رعایت و تمکین از قانون تأکید دارد، در حقیقت به معنای تشکیک در روح قانون و ساختارهای سیاسی حاکمیت است در حالی که وی پیش از این، از طریق مجاری قانونی وارد عرصه انتخابات شد اما پس از آنکه نتیجه انتخابات را به سود خود ندیدند، به صریح‌ترین و خشن‌ترین وجه ممکن به ساز و کارهای قانونی و مصوب انتخابات حمله کرد و نهادهای برآمده از قانون اساسی و ملی ایران - شورای نگهبان، وزارت کشور و قوه قضائیه - را تخطئه نمود و با ادعای تقلب، سبب شکل‌گیری فضای تقابل، ناآرامی و شکاف در کشور شد.

هرچند با تدابیر هوشمندانه مقام معظم رهبری، دو پارگی رخ نموده در فضای سیاسی و لایه‌های افکار عمومی از بین رفت اما رفتارهای ساختارشکنانه کماکان ادامه دارد. پیش از آنکه به دنبال چرایی استمرار اینگونه رفتارها باشیم، ناگزیر از یادآوری تناقضی دردناک هستیم که از سوی آخرین نخست وزیر نمایان شد؛ آن هنگام که وی در بیانیه ای که پس از تأیید نتایج دهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری از سوی شورای نگهبان، صادر کرد؛ دولت برآمده از رأی قاطع ملت را فاقد «مشروعیت سیاسی» دانست و در عین حال، در دیدار با اعضای انجمن اسلامی جامعه پزشکی ایران از شکلگیری تشکیلات راه سبز امید سخن به میان آورد و مدعی شد: شعارهای ما در طول انتخابات در چارچوب قانون اساسی و اصولی که مردم باور دارند انتخاب شد، امروز هم به همان شعارها پایبند هستیم.

بنابراین، چندان هم دور از انتظار نبود که پس از عیان شدن جلوه های این فضاسازی های فریبکارانه، حباب کاذب "تقلب" شکسته شده و مرزهای تشخیص حق از باطل نمایان گردد.

اگرچه تلاش رهبران جریان سبز به منظور تخریب رابطه مستقیم شهروندان با دولت از طریق ترکیب شعارهای خود با طیفی از مخالفان آن شامل فعالان به اصطلاح حقوق زنان، دانشجویان، معلمان، سندیکاها و قومیت‌ها در قالب انتقال شعارهای مدنی به جریانی انحرافی بدل گشت که هدفی جز براندازی نظام جمهوری اسلامی نداشت؛ اما آگاهی مردم از وجود نگرش ابزارمحورانه به آنها در هنگام برپایی تجمعات غیرقانونی، به تدریج این اغتشاشات سیاسی را کم رنگ نمود به گونه ای که در آخرین نمونه آن، تنها شاهد حضور هسته آشوبگری هستیم که همواره، به دنبال فراهم شدن بستری بودند تا عناد خود را با نظام اسلامی نمایان سازند. دقیقاً به همین مناسبت است که میرحسین موسوی از گام نهادن در مسیری سخن می گوید که «نقطه پایان» آن در «خانه ماندن و سکوت» نیست.

با این حال، راه حل مشکلاتی که وی از وجود آنها سخن می گوید نه در «تفسیر روشن اندیشانه» از قانون اساسی بلکه در درجه اول، اثبات پایبندی به روح آن است.