چندی است مقوله ای به نام "اعترافات" در فضای سیاسی کشور بحث برانگیز شده است؛ آن گونه که هر سوی میدان تحلیل یا توجیهی بر آن بار می کند. سوالی که وجود دارد این است که آیا متهمان وقایع اخیر به یکباره در زندان متنبه شده اند؟ آیا آنچه اینان بیان می کنند از سر ندامت است یا از سر واهمه یا چیز دیگر؟ چرا چهره ای چون سعید حجاریان که روزی از او با عنوان تئوریسین جریان اصلاحات یاد می شد نیز در صف اعتراف کنندگان قرار گرفته است؟ تئوریسین برجسته اصلاحات در این میان چه می کند؟

سوال دیگری که وجود دارد نتیجه و برآیند آن چیزی است که این روزها بر سر اصلاحات می رود. با این تفاصیل آینده اصلاحات چگونه خواهد بود؟ آیا اصولا کسی در جبهه اصلاحات به آینده هم فکر می کند؟ به نظر پاسخ این دو سوال جوابگوی بسیاری از اما و اگرها خواهد بود. البته این دو پاسخ دو وجه یک جواب واحدند و بدون درنظر گرفتن یک سیر تاریخی و مرور حوادث اخیر غیر قابل حصول.

بعد از انتخابات نهم زمینه برای به حاشیه رفتن اصلاحات هر روز بیش از پیش مهیا شد. گفتمانی که مدتها تلاش می شد تا در بین مردم ترویج شود، در دولت نهم به راحتی به سخره گرفته می شد. آن گونه که واژه هایی نظیر دموکراسی خواهی نیز در تریبون های رسمی ملال آور و تهوع آور لقب می گرفت. در عین حال برخی دستاوردهای دولت نهم مثل دستاورد هسته ای و مقایسه تطبیقی شرایط کشور با زمان اصلاحات، عرصه را بر داعیان این جبهه تنگ و تنگ تر می کرد.

در این شرایط بود که انتخابات برای اصلاح طلبان به قصه مرگ و زندگی بدل شد و این معنا را هم اصلاح طلبان خوب می فهمیدند. در عین حال تجربه تاریخ ایران نشان می داد که مردم علی القاعده رییس جمهور را برای دور دوم نیز برخواهند گزید. در این شرایط و با توجه به فضای به وجود آمده در سطح کشور سخن گفتن از کلیدواژه های اصلاحات، کاری از پیش نمی برد. دقیقا به همین دلیل بود که خاتمی از عرصه انتخابات کنار رفت.

اصلاحات ناگزیر زمین گفتمانی اصولگرایان را برای رقابت برگزید و ترجیح داد تا با چنگ زدن به دامن نخست وزیر دهه شصت که همچنان برخی رویکردهای چپ را با خود به یادگار دارد، وارد میدان شود. در این میان هدفی بالاتر از پیروزی در انتخابات اهمیت داشت و آن اعاده حیات اصلاحات بود. در عین حال باید یک جریان رادیکال هم شکل می گرفت تا میرحسین وجهه ای معتدل در افکار عمومی پیدا کند. سادگی کروبی فرصت مناسبی بود تا او برای همیشه هزینه شود و شد.

جایگاه کروبی بعد از انتخابات با قبل از آن تفاوت بسیاری کرد و از او خصوصا بعد از مناظره های تلویزیونی تصویر شخصیتی ساده لوح در افکار عمومی شکل گرفت و این از چندین زاویه به نفع اصلاحات بود. اول اینکه یک چهره همیشه مخالف و غیرقابل کنترل از صحنه خارج می شد، دوم اینکه بقای شعارها و آرمان های اصلاحات در وجه رادیکال خود تضمین می شد، سوم وجهه روحانیت که نماد سنت در مقابل مدرنیته بوده و هست تخریب می شد، و دست آخر اینکه موسوی جایگاهی میانی و معتدل پیدا می کرد. دقیقا به همین دلایل مخالفت اولیه اصلاح طلبان با حضور کروبی در عرصه انتخابات و نگرای اولیه آنان از این حضور به استقبال بدل شد.

هدف اصلی چنانچه گفته شد، تضمین بقای اصلاحات و احیای دوباره آن بود و برای این بقا می بایست اصلاح طلبان در ظاهر هم که شده خط خود را از جریان افراطی جدا نشان می دادند و از افتادن در دام رادیکالیسم نیز اجتناب می کردند. به این ترتیب دو سناریو برای انتخابات نوشته شد. یک سناریو برای پیروزی و سناریوی دیگری هم برای شکست. و اتفاقا شکست موضوعیت بیشتری داشت. چرا که نظرسنجی ها ضرورت سرمایه گذاری بر این احتمال را دو چندان می کرد.

راه حل در تردید افکنی بود و ایجاد آتشی که در زیر خاکستر باقی بماند و بعدها بتوان از آن استفاده لازم را کرد. به این ترتیب هم اصلاحات خود را شکست خورده انتخابات نمی دید، هم با مدعی شدن، وحدت خود را بیش از پیش باز می یافت و هم زمینه را برای انتخابات ها و گام های آتی با ایجاد یک شبکه اجتماعی حداقلی فراهم می کرد.

این برنامه ریزی که البته با تحلیل ها و مواضع ارائه شده توسط اصلاح طلبان در همان ایام قابل تطبیق است، تا اینجا تقریبا به درستی محقق شد؛ اما بعد از انتخابات کمی شرایط تغییر کرد. در سایه هیجان ایجاد شده و توهمی که اطرافیان برخی از شخصیت ها تشدید می کردند، خواه ناخواه اصلاحات به دام رادیکالیسم غلتید و این زنگ مرگ اصلاحات بود که نواخته شد. به این ترتیب اصلاحات رفته رفته خود را در جایگاه اپوزیسیون نظام نهاد و به جای نقد جست و گریخته‌ی وضع موجود به چالش ساختاری با نظام شتافت و این فاصله اصلاحات با مردم را دوباره زیاد کرد.

در واقع در فضای بعد از انتخابات تحت تاثیر ماجراجویی نخست وزیر دهه شصت و هیجان حاکم بر جریان سبز، بسیاری از آنچه رشته شده بود، پنبه شد. مردم مرزها را با دشمنان برون مرزی به خوبی می شناختند و رادیکالیسم اصلاحات این مرزها را نمی شناخت. مردم مقابله رو در رو با نظام را تشخیص می دادند و رادیکالیسم اصلاحات چشم خود را بر این واقعیت بسته بود.

در واقع برنامه اصلاح طلبان تا انتخابات تقریبا مطلوب پیش رفت، اما در روزهای بعد از آن با افراط داعیه داران جریان سبز و نیز برخورد قاطع مسئولان چونان تابعی درجه دو، بعد از نقطه ماکزیمم، مسیری نزولی را پیمود. در واقع اصلاحات در 22 خرداد شکست نخورد، بلکه در تندروی های بعد از 22 خرداد شکست خورد.

در سویی دیگر با توجه به شرایط ایجاد شده، نظام می بایست ترمز تشنج های خیابانی و هیاهوهای بی منطق را می کشید و از دستاورد انتخابات دهم حفاظت می کرد. اگر چه در آغاز بنای بر این جنس برخورد نبود، اما روند افراطی جریان سبز این برخورد را ضرورت بخشید؛ البته باید پذیرفت در این میان آسیب هایی متوجه انقلاب شد اما گریزی از آنها نبود.

دستگیری گسترده اصلاح طلبان بیش از پیش در افکار عمومی و بین اقشار پایین تر مردم، چهره ای ناخوشایند یا لااقل تردید آمیز از اصلاح طلبان برجای گذاشت. در واقع آنچه اصلاحات از آن می گریخت عاقبت بر سرش آمده بود. چاره کار چیزی نبود جز بازگشت از راه رفته شده. اما چرا بازگشت؟ پاسخ روشن است. انقلاب تا کنون طی سال های متمادی بارها و بارها جریانات ناهمگون را به کنار نهاده است. در واقع از آغاز انقلاب تا کنون گروه ها و مجموعه های زیادی بودند که بعضا بخشی از قدرت را هم در دست گرفته بودند، اما با عیان شدن مرزبندی هایشان با انقلاب توسط خود مردم کنار زده شدند. اصلاحات نمی خواست در جایگاه اپوزیسیون بنشیند. نمی خواست کنار نهاده شود و نمی خواست برای همیشه حذف شود. سخن گفتن از احتمال تغییر جناح بندی های موسوم در کشور ترس و واهمه اصلاح طلبان را دو چندان می کرد؛ حتی بارها و بارها مصاحبه های روزنامه های اصلاحات حول این موضوع شکل گرفت.

اکنون به نظر علت اعترافات این چنینی امثال حجاریان روشن است. حجاریان ممکن است از برخی تصمیمات خود پشیمان باشد، اما لااقل از باورهای اصلی خود بازنگشته است، بلکه اکنون لاجرم به کشیدن ترمز قطار بی فرمان اصلاحات روی آورده. و این قطار باید به صورتی آبرومندانه کم کم سرعت خود را کم کند و بایستد تا بلکه بتواند در فرصتی مناسب راه چاره ای جدید برای خود دست و پا کند. این که حجاریان، شریعتی و عطریانفر به یک تحلیل مشترک می رسند، از همین روست.

اما آینده اصلاحات چگونه خواهد بود؟ این سوالی است که پاسخ به آن مثل سوال قبل آسان نیست چون به پیش بینی آینده اختصاص دارد. باید پذیرفت نظام قائل به دفع حداقلی است و از این رو بازگشت جریانات به دامان انقلاب را می پذیرد. اما یک مسئله دیگر هم وجود دارد و آن روند کنونی دادگاه است. اصلاحات اگر می خواهد از برزخ کنونی رهایی پیدا کند ناگذیر از پذیرش جریمه خطای رفته خواهد بود؛ حتی اگر این جریمه گران باشد.

در خصوص آینده هم باید گفت مسلم آن است که در این میان اصلاحات ضربه سختی را بر بدنه خود احساس کرده است. طبعا در گام اول باید چاره ای برای رهبر افراطی خود بیاندیشد. به نظر در آینده ای نزدیک باب انتقاد از رهبر معصوم جنبش سبز باز خواهد شد. کروبی هم طبعا به حاشیه رانده می شود. از اینجا به بعد این هنر اصلاحات است که چگونه افتضاح بعد از انتخابات دهم را رفع و رجوع کند و جایگاه قبلی خود را بازیابد. نگاه تیزبین جریان انقلابی باید مراقب جریان نفاق جدید باشد.

1-بنی اسرائیل را برای ما بسی عبرت است؛ باشد که اعتبار نیز باشد. گفته‌اند آن‌گاه که کار سخت آمد و فراعنه بر بنی‌اسرائیل کار روزگار سخت گرفتند، عقلای قوم و پیران روشن ضمیر بنی‌اسرائیل را چاره ضرورت افتاد. نتیجه آن شد که چهل شب اهالیِ دل بنی‌اسرائیل به درگاه الهی شکوه از غیبت ولی موعود و منجی قوم نمایند و تضرعی سر‌دهند و ناله و فغان کنند، چنان کردند و اندکی بعد موسی به دنیا آمد. انقلاب واقع شد.

2-بنی اسرائیل از رود گذشت و معجزه‌ها دید؛ موسی را اندکی غیبت افتاد و هارون زمام امور به‌دست گرفت؛ بنی اسرائیل را وعده داده بودند که قوم آخرالزمان و منجی بشریت است و باید به سرزمین موعود گام نهد تا حزب‌الله جهانی گردد. اما بنی‌اسرائیل را سودای شهوت و پول و مقام در سر بود و مخالفت با ولی آغازیدند، تا آن‌جا که «کادَ اَن یَقتُلوُه» بنی اسرائیل تشتت و نفاق و دو دستگی آغاز کرد و در پشت دیوارهای فلسطین نشست و از هزینه‌کردن برای آن سرزمین شکوه کرد و موسی و هارون را فرستاد تا خود آن دو با غاصبان آن سرزمین بجنگند تا منافع مادی و جانی بنی‌اسرائیل را که قوم برگزیده بودند برای خویش و برای خود و برای نفس خود نگه دارند و هوس گوشت و نان و لباس لطیف کردند و بر طعام واحد صبر نکردند و سرانجام خداوند آنان را در تیه گمراهی و حیرت رها کرد و از آن بدتر به عذاب شهر نشینی متجدد و مدرن گرفتار کرد و از مال دنیا به آنان بخشید؛ ولی و اما که دیگر قوم برگزیده نبودند و اندکی بعد قوم برگزیده شیطان شدند. ابلیس زدگان.

3-ما ایرانیان را چه شده است؟ آیا ما را حقی است برای این «کارها»؟ و فرصتی است برای هدر دادن؟ ما قوم برگزیده‌ایم برای آن که «او» را یاری کنیم او را که می‌آید. ما وظیفه‌ای سنگین بر دوش داریم. وظیفه‌ای به سنگینی تاریخ، به سنگینی و سهمگینی ظهور ولی الهی و به سوزناکی اشک‌های سحرگاهی او. او خواهد آمد اندکی حال و بعد؛ و این اندک را ما می‌گوییم؛ با زبان عمل خویش که مقدار و قدرش چه قدر است. ما می‌توانیم با او باشیم یا بر او باشیم، له و علیه. ما می‌توانیم؛ و اکنون هستیم، برگزیده الله جل اسمه یا برگزیده شیطان باشیم. ما می‌توانیم آن قومی که یحبون الله و یحبونه باشیم و می‌توانیم نباشیم، ما خود می‌توانیم انتخاب کنیم که آیا باید آن بار بر دوش کشید یا می توان رها کرد و زحمت نکشید و بر طعام واحد صبر نکرد و به ذلت و نفس و شهوت پرستی دچار آمد و بر رأی سفها و مترفین قوم کار کرد و خود پرست و خود خواه شد(ولو به اسم ملت و اصالت جمع و ننگ دموکراسی). ما با کارهای خویش میانه این دو راه را انتخاب می‌کنیم. ما می‌توانیم دیگر خواه باشیم و برای فلسطینیان کاری کنیم یا چراغی را که به مسجد الاقصی روا است به برج‌های مشید تهران آویزان کنیم و در راه‌پیمایی روز قدس علیه قدس شعار دهیم و بعد از سی سال آبروی قطره قطره جمع شده را به فاضلاب صهیون بریزیم و شعار‌های سفیهانه بدهیم و شیعة لبنان را به ربذة نفس کافر تبعید کنیم و برای زیاد خوری خود، نصرالله را بعید کنیم. پروردگارا ما را به خاطر سفهای قوم مؤاخذه مفرما!

4-معصومین و امامان ما از وعده‌های تو خالی شیعیان خسته‌اند و از رفیق نیمه راه بودنشان دل ناخوش، این بار نه به سخن که با عمل کار بر می‌آید. شیعیان نه به زبانِ زبان که با زبانِ عمل باید اهل راه بودن را ثابت نمایند و این امری سختْ سخت است. غربال و بلا و فتنه خوراک هر روز شیعیان است تا آزموده شوند و خالص شوند. و هر بار که امتحانی به فضاحت از سر می‌گذرانند ظهور او را بیش و کم به تأخیر جانسوز دچار می‌آورند و قلب او را که عین عالم است، مکدر می‌کنند و چشمانش را گریان.

5-«حفظ وحدت» و «غربال خواص و عوام»؛ دوگانة این روزگار ماست. حوادث اخیر امتحانی بس شگرف و برای بسیاری از رجال دین و اهل دیانت شکستی آشکار بود که توبه‌ایی نصوح می‌طلبد. خداوند را با کسی پیمانی نیست اگر اختلاف و خلل راه یافت و رایحه‌ها و صلابت‌ها برفت، ما نیز به سرنوشت بنی‌اسرائیل دچار می‌آئیم؛ هر چند که از غربال چاره‌ای نیست. مردودی خواص تعویق ظهور را در پی خواهد داشت و ما دیگر در موقعیتی تاریخی نیستیم که چنین کنیم. آیا سرنوشت فرزندان روح‌الله نیز مانند سرنوشت فرزندان اسرائیل نبی خواهد بود؟

6-وَقَضَیْنَا إِلَى بَنِی إِسْرَائِیلَ فِی الْکِتَابِ لَتُفْسِدُنَّ فِی الأَرْضِ مَرَّتَیْنِ وَلَتَعْلُنَّ عُلُوًّا کَبِیرًا ?4? فَإِذَا جَاء وَعْدُ أُولاهُمَا بَعَثْنَا عَلَیْکُمْ عِبَادًا لَّنَا أُوْلِی بَأْسٍ شَدِیدٍ فَجَاسُواْ خِلاَلَ الدِّیَارِ وَکَانَ وَعْدًا مَّفْعُولاً ?5? ثُمَّ رَدَدْنَا لَکُمُ الْکَرَّةَ عَلَیْهِمْ وَأَمْدَدْنَاکُم بِأَمْوَالٍ وَبَنِینَ وَجَعَلْنَاکُمْ أَکْثَرَ نَفِیرًا

خفته بودم مرز دریای بلور موج زد،// پاهای من شد خیس نور
از کرانها بوی توفان می وزید // بوی خون با عطر ریحان می وزید
خواب دیدم یک نفر فریاد زد // چفیه را در من دوباره داد زد
باز گویی یاوه گویی می کنم // باز در خود، واژه جویی می کنم
باز هم باید کمی خلوت کنم // از کسان آشنا، غیبت کنم
باز هم امشب هوایی گشته ام // باز شاید، نینوایی گشته ام
یک نفر در من مرا حد می زند// آنچنان محکم، که باید می زند
باز هم ای مثنوی، برخاستیهان!// بگو ای خامه، هرچه خواستی
پیله ای بر شاخ طوبی یافتند//چفیه را از تارتارش بافتند
تار، بر دارِِ خدایش می زدند // پودی از آل عبایش می زدند
سرمه آلود، اشک حوران می چکید// بر تنش رگهای غیرت می کشید
می چکید از شاخ طوبی آبِ رز // در سه خم زد چفیه ها را رنگرز
چفیه را تا رنگی از مجنون زدند // در غدیر و کوثر و در خون زدند
چفیه شد سرخ و سپید و شد سیاه// رنگ خون ورنگ مولا، رنگ چاه
آن که در خم غدیر افتاده بود // رنگ خاکستر گرفت و رنگ دود
شد سیاه آن چفیه، آری شد سیاه// رنگ داغ و درد و سوز وآه و چاه
گفت: چفیه، رنگ ماتم می شوی // پرچم غم... پرچم غم می شوی
گفت: ای چفیه سیاهت می کنم // خادم مولای آهت می کنم
چفیه ای کاندر خم خونش زدند // رنگ مجنون... رنگ مجنونش زدند
چفیه های سرخ یعنی خون خشک// یک نشان از چاه و اشک و بوی مشک
خون فرق عابد پارینه پوش// می‌چکد از فرق و می خشکد به دوش
سرخ یعنی خاک دشت کربلا// سرخ پیوندی حنایی با بلا
سرخ یعنی حجله ی پاها و تیغ// سرخ یعنی نعش کاوه بر ستیغ
سرخ یعنی اشک چشم مرتضی // سرخ یعنی خشم...خشم مرتضی
چفیه های کوثری شد خیس نور // رنگ دریا، رنگ دریای بلور
گفت ای چفیه سپیدت می کنم// چون سپیده دم شهیدت می کنم
گفت: رنگت شد نشان استخوان// همنشین حنجر مولاییان
رنگ نور و رنگ نور ونور باش// روشن شبهای تار هور باش
لاله را در چفیه پرپر خواستند // چفیه را در خون شناور خواستند
آسمان از درد غیرت چاک شد// چفیه از بالا سفیر خاک شد...
استخوان در زخم حنجر هر که داشت// چفیه را برداشت، بر زخمش گذاشت
مرهم زخم تن روح است این// بادبان کشتی نوح است این
محرم حلقوم های زمزمه// ناله های یا علی، یا فاطمه
چفیه شبگردی است در یک شهر خواب// خفته ای بر دست مجنون، روی آب
چفیه یعنی از زمین بگریخته// خویش را از آسمان آویخته
چفیه یعنی محض یاد علقمه// در عطش بخشیدن یک قمقمه
چفیه یعنی یال های کول شیر// هیبت شیران دشتِ تیغ و تیر
چفیه یعنی مد عا بی ادعا //یک شکایت نامه در دست دعا
چفیه یعنی ابجد عشق علی// کودکی در مکتب مشق علی
چفیه یعنی ترس..ترس از ترس عشق// چفیه یعنی چار حرف از درس عشق
حرف اول...اول چزابه ها// ابتدای چاه و چشم و لابه ها
حرف چمران در سماع و هلهله// زیر بارانهای داغ چلچله
دومین از فاطمه دارد نشان// از فدک... از فرق... فزت و زفغان
حرف دوم قصه فهمیده ها// یادگار فاو و فکه دیده‌ها
حرف سوم سومین حرف ولی //ابتدا و انتهای یاعلی
حرف سوم، سومین حرف شهید// سومین حرف بسیجی و سپید
حرف آخر... آخر آه است... آه // انتهای نعره و چاه است چاه
حرف آخر... اول هور است و هو // انتهای فکه را کن جستجو
چفیه را در خاک فکه جسته‌ام // چفیه ها را تکه تکه جسته ام
چفیه ها مظلومهای عالمند// آخرین هابیلهای آدمند
چفیه از روز ازل مظلوم بود// از غدیر از پیشتر معلوم بود
چفیه را ابلیس، چنگش می‌کشید// دست قابیلان، به سنگش میکشید
چفیه را در نینوا آتش زدند// دوش میثم بوده و دارش زدند
چفیه تا بوده ست، تنها بوده است// رانده از دنیای "تن"ها بوده است
چفیه را از آسمانها رانده اند// چفیه را در آسمانها خوانده اند
کرخه ها جاری است در خطهای او// بستر خونست این شطهای او
روزگاری چفیه ها بر دوش بود// سفره و سجاده و تن پوش بود
اشکهای نیمه ی شب، ژاله بود// چفیه ها گلبرگ خیس لاله بود
لاله مهمان اقاقی گشته بود// چفیه ی نمناک، ساقی گشته بود
چفیه بر بالای چمران می نشست // پای منبر در جماران می نشست
ای قلم دیگر نمی گویی چرا؟ // از پس و خنجر نمی گویی چرا؟
چفیه ی چمران مگر از یاد رفت؟// پرچم کاوه مگر با باد رفت؟
من به آوینی تظلم کرده ام // همتی !...آیینه را گم کرده ام
چفیه افتاده به خاک جاده ها //دستگیری کن از این سجاده ها
آی... میگویند فصلِ مرد نیست // چفیه ها این روزها شبگرد نیست
ای خدا ! دست من و دامان تو // بی سرو سامان منو، سامانِ تو
ترس دارم چفیه ها دیگر شوند// در هجوم نقش، بازیگر شوند
ای زبان از آنچه گفتی شرم کن// ای قلم، سر در خط آزرم کن
مستمع شاید نخواهد بشنود // آنچه راباید، نخواهد بشنود
می نشینم مرز دریای بلور// موج آید خیس گردم، خیس نور
تا که توفان از کران ها در رسد// باز فصلِ خوب مردان، سر رسد
من نشستم مثنوی ننشسته است// شعر جوشان است وخامه خسته است
دم فرو بستم ز سرالخفیه‌ها// چفیه‌ها... وا چفیه‌ها... وا چفیه‌ها

بسم رب المهدی(عج)

شعری در پاسخ شعر مقام معظم رهبری(مدظله)

 نسل ظهور

 (خطاب به نائب امام زمان(عج))

ما عاشقان یاریم ، ما را تو می شناسی

هرچند پرگناهیم ، ما را تو می شناسی

 در انتظار جانان ، هر لحظه بی قراریم

دلبسته بر تو داریم ، ما را تو می شناسی

 ای سید خراسان ، ای مژده بهاران

هر لحظه در رکابیم ، ما را تو می شناسی

 لب بسته ای و در دل بس راز و درد داری

بگشای لب، بفرما ، ما را تو می شناسی

 ما در ره خمینی(ره) ، بستیم عهد و پیمان

هستیم ما بر آن عهد ، ما را تو می شناسی

 فرموده اید بر ما که اعتماد دارید

ثابت کنیم الحق ، ما را تو می شناسی

 با یک خروش خشمت ما عالمی بگیریم

شیران بی گریزیم ، ما را تو می شناسی

 از شعله های خشمت اهریمنان گریزان

کوبنده شیاطین، ما را تو می شناسی

تعدادی از سفرا در تماس‌هایشان با کشورهای غربی عنوان کرده بودند که موسوی با هدف تغییر رهبری به میدان آمده است. <\/h2>

جوان آنلاین نوشت؛‌ برخی ازسفرای ایران در سایر کشورها که ارتباطات دیرینه‌ای با مسئولان کشورها دارند به خارجی‌ها اطمینان داده بودند که موسوی رئیس جمهور می‌شود و احمدی‌نژاد قطعاً شکست خواهد ‌خورد. 
یکی از چهره های نزدیک به محمد خاتمی در گفت و گویی ضمن بیان مطلب با اشاره به تشکیل کمیته سفرا از زمان کاندیداتوری آقای خاتمی گفت: آقای "م. ص " مسئول این کمیته بود و افرادی مثل م.س، ح.ص، م.ه، غ.خ، م.الف و... در آن شرکت می‌کردند و در حقیقت‌، کار آماده سازی آقای خاتمی را برای ریاست جمهوری به عهده داشتند. 
گاهی هم در مخاصمات بین‌المللی پیشنهاد وساطت به آقای خاتمی می‌دادندکه تقریباً هیچیک از آنها عملی نشد. بنا برگفته این فرد همین گروه پس از اعلام کاندیداتوری میرحسین موسوی به ستاد وی پیوستند وجلساتشان را در دفتر آقای(( ب ))از سرگرفتند.
وی ادامه می‌دهد: یکبار تصادفاً فرزند یکی از این افراد را نزدیکی ستاد موسوی دیدم. در پاسخ به سؤال من مبنی بر چرایی حضورش یدر ستاد موسوی گفت: ترسیم سیاست خارجی مهندس را بر عهده داریم و این مهم را از طریق رسانه‌ها، سفرای فعلی که در باطن به آقای موسوی علاقمند هستند و یا از طریق دوستانی که هر یک از سفرا در کشورها دارند، پیگیری می‌کنیم. 
وی همچنین این نکته را خاطرنشان می‌کند که طبعا ً این سفرا هم، موسوی حقیقی را معرفی نمی‌کردند و فقط عنوان می‌کردند که موسوی قصد سازش با غرب را دارد. البته تعدادی از این سفرا هم در تماسهایشان با سران کشورهای غربی عنوان کرده بودند که موسوی با هدف تغییر رهبری به میدان آمده است. 

کلمات کلیدی:

نوشته شده توسط کوشا 88/7/12:: 8:37 عصر     |     () نظر

موسوی و کروبی زیربیرق کسی رفتندکه خون به دل امام کرد

«مگر می شود با تابلوی خط امامی بودن، زیر بیرق کسی رفت که خون به دل امام کرد و کار را به جایی رساند که پیرمراد ملت از خدا طلب مرگ کرد؟ مگر می شود شعار خط امام را فریاد زد و دست خط امام را نادیده گرفت». سایت «الف» (وابسته به دکتر احمد توکلی) با طرح پرسش های مذکور می نویسد: شاید بشود به مدد فضاسازی های رسانه ای و به راه انداختن موج بی سر، برخی واقعیت ها را کتمان کرد و بعضی حقایق را وارونه جلوه داد و رأی 25 میلیون آدم فرودست بی تریبون را با جیغ های بنفش خفه کرد. اما با تاریخ و حافظه تاریخی مردم کاری نمی شود کرد.

سایت مذکور به درج گوشه ای از رنجنامه حضرت امام خمینی(ره) به شیخ آلت دست منافقین و باند مهدی هاشمی پرداخت: «با دلی شکسته و سینه ای گداخته از آتش بی مهری ها با اتکا به خداوند متعال به شما که حاصل عمر من بودید چند نصیحت می کنم، دیگر خود دانید: 1- سعی کنید افراد بیت خود را عوض کنید تا سهم مبارک امام بر حلقوم منافقین و گروه مهدی هاشمی و لیبرالها نریزد. 2- از آنجا که ساده لوح هستید و سریعاً تحریک می شوید در هیچ کار سیاسی دخالت نکنید، شاید خدا از سر تقصیرات شما بگذرد...»

سایت الف سپس نوشت: این بخشی از رنجنامه خمینی بت شکن است خطاب به فردی که با رفتار و عملکرد سخیفش، جان و تن پیر عارف انقلاب را آنچنان رنجور کرد تا مرگ خود را از خدا طلب کند. جای هیچ شک و شبهه ای نیست! مو لای درز این سند نمی رود. این سند تاریخی مورد تأیید «دفتر نشر آثار امام» بوده - دفتری که عمادالدین باقی در آن مسئولیت داشته است! -و در کتاب «رنجنامه سیداحمد خمینی به آیت الله منتظری» تصویر دستخط شریف امام آورده شده است. یک جستجوی ساده در اینترنت درباره موضوع عزل آقای منتظری و واکنش روحانیونی از جمله سیداحمد خمینی، مهدی کروبی، حمید روحانی و برخی دیگر از اعضای دفتر امام که البته همگی از جنا ح چپ و متحد اصلی آقای میرحسین موسوی، نخست وزیر وقت بوده اند، موضوع را کاملاً روشن می کند و شکی در صحت «اختلاف عمیق بین امام و منتظری» و خروج وی از مسیر انقلاب و نظام باقی نمی گذارد.

سیداحمد خمینی در کتاب رنجنامه خطاب به منتظری می نویسد: «یادتان هست در ملاقات آخر خود با امام شما نیم ساعت حرف زدید و امام سکوت کردند. وقتی بلند شدید بروید، امام فرمودند: «بیشتر حرف های شما درست نبود، خدا انشاءالله مرا ببخشاید و مرگم را برساند.» امام تنها همین دو جمله را فرمودند. آیا از خود پرسیده اید که چه کردید که امام، مرگ خود را از خدا خواسته است و آن را به اطلاع شما رسانده است؟»

نویسنده «الف» در پایان تأکید می کند: «اینها را گفتم تا به عمق شکاف بین امام و منتظری، آن هم از زبان کسانی که امروز در کنار آقای میرحسین موسوی ایستاده اند و دوستان گرمابه و گلستان وی هستند، اشاره کرده باشم، وگرنه این موضوع تاریخی آنچنان در حافظه تاریخی ملت نقش بسته است که نیازی به تشریح و تبیین آن نیست».

گفتنی است جریان مدعی اصلاح طلبی- چپ های سابق مدعی خط امام- پس از انتخابات ارتباطات خود با باند مهدی هاشمی و شخص منتظری را علنی کرده و موسوی و کروبی با ارسال نامه هایی، به نامبرده ابراز ارادت کرده و رهنمود خواستند.